Daily Archives 7 września 2015

Istotną cechą konstrukcji wstępnie sprężonych, jak już wspomnieliśmy, jest dążność do możliwie pełnego wykorzystania naprężeń ściskających w całym przekroju pracującego elementu. Powszechnie dotychczas stosowany do tych konstrukcji wysokowartościowy beton jest sztucznym kamieniem, który poza korzystną możliwością kształtowania dowolnych form geometrycznych i w pewnym zakresie cech fizycznych i mechanicznych posiada cały szereg cech ujemnych, do których należą: konieczność użycia cementu, deskowań, sprzętu mechanicznego, konieczność pielęgnacji, dość znaczny czas dojrzewania i wreszcie zjawiska Teologiczne, zachodzące szczególnie w świeżym betonie. Stąd zrodziła się myśl wykorzystania naszych bogatych zasobów kamienia naturalnego i zastąpienia nim niektórych gatunków betonu w konstrukcjach wstępnie sprężonych. Zachęcały do tego w pierwszym rzędzie możliwości wykorzystania przyrodzonych, mechanicznych cech kamienia, którego wytrzymałość w większości wypadków przewyższa wytrzymałość doborowych betonów budowli kamiennych.

W celu zmniejszenia rozchodu energii w urządzeniu tunelowym, zwłaszcza dla dużych prędkości, używa się dziś nieraz specjalnych urządzeń, jak np. zbiorników napełnianych powietrzem o wysokim ciśnieniu, które rozładowując się do tunelu pozwalają na przeprowadzanie krótkotrwałych 1 do 2-minutowych pomiarów, bez potrzeby instalowania dużej mocy w maszynach. Podobnie można też korzystać z dużych zbiorników ewakuowanych z powietrza, które podczas pomiaru wciągane jest do zbiornika umieszczonego tym razem za komorą pomiarową. Można w końcu korzystać jednocześnie z dwóch zbiorników, wysokoprężnego i próżniowego, szczególnie w przypadku wysokich liczb Macha realizowanych w przepływie.

Z wody wodociągowej korzysta również przemysł dla częściowego pokrycia swoich potrzeb. Zabiera on około 30°/« produkcji wodociągów publicznych, wobec czego łączne zapotrzebowanie wody wodociągowej w miastach wzrośnie w 1975 r. do około 4 milionów m3 na dobę, tj. prawie 8-krotnie w porównaniu z rokiem 1950. Do tego zużycia dojdą jeszcze potrzeby wsi, tam gdzie pokrycie potrzeb możliwe jest jedynie z wodociągów grupowych. Ilość ta szacowana jest orientacyjnie na około 400 000 m3 na dobę.