Po wybraniu pewnej części złoża minerału użytecznego, np. węgla,, powstaje pustka, czyli tzw. wyrobisko górnicze. Skały leżące nad eksploatowanym pokładem, tzw. skały stropowe, tracą podparcie w miejscu, gdzie wykonano wyrobisko. Na skutek tego ulegają one spękaniu, a przy dostatecznie dużych rozmiarach wyrobiska załamują się i w postaci mniejszych lub większych brył spadają do wyrobiska, tworząc tzw. zawał. W miarę wzrostu szerokości wyrobiska podczas eksploatacji coraz to nowe warstwy skał załamują się i wysokość zawału rośnie. Na szczęście dzieje się tak tylko do pewnego czasu. Wysokość zawału jest ograniczona. Objętość zajmowana przez skały w postaci luźnych brył jest bowiem znacznie większa od objętości, którą te skały zajmowały w zwartym masywie przed zawałem. Przy określonej wysokości zawału załamujące się skały stropowe są już w stanie zapełnić całkowicie pustą przestrzeń wyrobiska.
Więcej
