Przy wyprowadzeniu równania profilu niecki osiadania każdy z wymienionych badaczy poszedł inną drogą. Dr Knothe rozwiązał to zagadnienie w swojej pracy doktorskiej pod kierownictwem prof. Budryka. Zastosował on metodą geometryczną, wprowadzając pojącie «krzywej wpływów», przy czym w oparciu o bądący do dyspozycji bogaty materiał pomiarowy (niwelacyjny) podał kształt krzywej wpływów.
Do tego samego równania doszedł prof. Litwiniszyn na całkiem odmiennej drodze, a mianowicie przy zastosowaniu metody mechaniki ośrodków ciągłych. Teorią swoją oparł z jednej strony na zasadzie zachowania masy, z drugiej zaś strony na pewnym spostrzeżeniu Awierszyna dotyczącym związku pomiędzy przemieszczeniami poziomymi a pochodną przemieszczeń pionowych.
Prof. Sałustowicz poszedł odmienną drogą opierając się na teorii sprężystości i przyjmując, że profil niecki osiadania odpowiada swym kształtem ugięciu się warstwy na sprężystym podłożu.
Rysunek 8 przedstawia profil brzegu niecki osiadania według teorii Knothe—Litwiniszyn—Sałustowicz, przy czym dla porównania, kółka- mi oznaczono rzeczywiste wyniki niwelacji terenu. Jak z rysunku wynika, wszystkie te krzywe w znacznej mierze pokrywają się ze sobą, a ponadto pokrywają się z wynikami niwelacji, co jest dowodem, że na drodze teoretycznej uzyskano w tym wypadku pomyślne wyniki. Podane teorie umożliwiają także określenie przemieszczeń poziomych, które występują podczas tworzenia się niecki osiadania.
Leave a reply